Afscheid van een bijzondere plek
Met een gevoel van dankbaarheid, en ja, ook met een vleugje weemoed neem ik per 1 januari aanstaande afscheid als directeur-bestuurder van Vereniging De Zaansche Molen en stichting Wind Molen Compagnie. Deze rol vervullen was een voorrecht. Het werken tussen de molens, het erfgoed, de verhalen en vooral de mensen, heeft mij meer geraakt dan ik van tevoren had kunnen bedenken.

Toen ik hier begon voelde ik direct dat deze vereniging anders is dan alle andere verenigingen waar ik de afgelopen ruim twintig jaar heb gewerkt en leiding aan heb mogen geven. Ik heb in veel verenigingen en stichtingen met vrijwilligers gewerkt waar persoonlijke motivatie een rol speelde, maar nergens was die zó tastbaar, zó aanwezig op elke werkdag. De historie van de molens draaien niet alleen op wind, maar ook op de energie, betrokkenheid en soms onverzettelijkheid van mensen die hier al decennia hun ziel in hebben gelegd. Dat maakt deze club uniek en, eerlijkheidshalve soms ook ingewikkeld. Maar altijd bijzonder.

Wat mij vanaf dag één heeft geraakt is het enorme hart voor de molens en het erfgoed. De liefde voor ambacht, techniek, historie en landschap is hier geen slogan; het leeft werkelijk in de vezels van deze vereniging. En juist daarom was het voor mij zo betekenisvol om bij te mogen dragen aan het toekomstbestendig maken van deze prachtige organisatie.

In de afgelopen jaren hebben we samen belangrijke stappen gezet. Stappen die niet altijd makkelijk waren. Besluiten die soms schuurden. En keuzes die weerstand opriepen. Maar ook keuzes die nodig waren om het erfgoed dat ons is toevertrouwd te beschermen én door te geven aan de volgende generatie. Ik heb deze verantwoordelijkheid altijd met volle overtuiging gedragen.

Vooruitgang in een erfgoedorganisatie als deze is nooit vanzelfsprekend. Het verleden is rijk, gelaagd en krachtig; soms zó krachtig dat het bewegen ingewikkeld maakt. Toch heb ik hier ervaren dat wanneer de wil er is, deze vereniging werkelijk in staat is om te vernieuwen, te professionaliseren en te groeien. Het waren die momenten van gezamenlijk zoeken, schuren en daarna doorpakken, die mij het meest hebben geraakt.

Mijn eigen liefde voor geschiedenis en erfgoed was altijd een drijvende kracht. Maar ik geloof ook in het belang van organisaties die blijven vernieuwen, verbeteren en meebewegen met hun tijd. Die energie, die beweging en die flexibiliteit wens ik de vereniging van harte toe voor de komende jaren. Want de wereld verandert, de erfgoedsector verandert, de Zaanstreek verandert en deze prachtige vereniging heeft alles in zich om daarin mee te gaan zonder haar ziel te verliezen.

Aan iedereen met wie ik heb samengewerkt: dank. Dank voor het vertrouwen, voor de open gesprekken, voor het kritische meedenken, voor het vasthouden én loslaten, en voor het gezamenlijke geloof dat erfgoed waardevol is en het waard is om voor te vechten.

Ik vertrek met respect en waardering, en met de diepe overtuiging dat deze vereniging met haar unieke historie en gedreven mensen, nog vele mooie stappen zal zetten. Dat gun ik jullie en dat gun ik de molens.

Hartelijke groet,
Katelijne Prinsenberg